West Coast alias Wet Coast

West Coast alias Wet Coast

Van Queenstown naar Picton

10-12-08

Na een laatste ontbijtje aan de Stewart Street. Snoef eten gegeven en uitgelaten ( dit omdat toine uit z’n bed werd gebelt om te werken). De laatste klusjes gedaan waaronder eindelijk de AA kunnen afsluiten, raam gekit, Vreny heeft voor het eerst met haar ouders geskyped en de laatste boodschappen in de bus geladen.

Rond 13:30 een long black bij Eva gedronken, Toine kwam toevallig ook nog een long black drinken en de reis kan eindelijk beginnen.

De bus had toch wel veel moeite om over de puist richting Wanaka te komen, flink wat zwarte wolkjes en minder diesel kwamen we aan in Wanaka. Vanaf hier de Hw 6 genomen om door Mount Aspiring National Park heen te rijden naar onze eindbestemming van vandaag; Haast. Deze waanzinnig mooie route met lang de weg mooie kloven en watervallen blijft geheel langs water lopen. Naast de weg stroomt de Haast river, deze rivierbedding is prachtig om te zien. Zoals op elke snelweg, kom je hier ook weer een aantal one lane bridges tegen!!! Dit betekend, van 100 km/u (wat je hier mag rijden in de Bergen!!) terug schakelen naar 45 km/u, kijken en een beetje gokken of er van de andere kant niks aankomt, en op je spiegels over de smalle brug rijden.

Ook van de wegen weten ze hier in NZ een belevenis te maken. Laten we onze mond dan maar houden over de toeristen met een camper…..

Bij Haast richting het strand gereden, een gravelweg ingeslagen en vlak voor een, voor het oog lijkende, diepe plas de bus stop gezet. Bart zou wel even met een stokje meten hoe diep het was, dit bleek toch wat dieper om vervolgens op zijn blote voeten tot over z’n enkels door de plas te struinen. Na goedkeuring de bus verder gereden naar een onbeschrijfelijke slaapplaats.  Ik ga het toch proberen…. Kleine inham voor de bus… strand voor de deur, kleine duinen en bomen achter je en voor je deur de zee!!! Spullen uit de bus gehaald, lekker maaltje gekookt en dat buiten lekker opgegeten. Groot nadeel: Sandflyes, die weten het goed te verstieren voor je. Uiteindelijk zijn we de bus ingejaagt door deze kleine zwarte monsters en daar verder gechilled op onze lounche bank.

Lekker slapen met het geluid van de golven op de achtergrond,

11-12-08

Gewekt door de regen maar gelukkig stopte deze tijdens het ontbijt. Op naar het DOC office (department of conservation, soort VVV voor de wandelingen in nationale parken etc) om het weer bericht te peilen voor de komende dagen en om informatie in te winnen over de wandelingen die we willen doen in de buurt van Fox glacier. We willen graag de Copland track doen, 7 uur lopen naar natuurlijke hotpools in de bergen en onderweg moet je ook 7 beekjes/riviertjes opsteken, sommige met brug andere niet, gegarandeerd natte voeten werk. Wandeling kaartje op de kop getikt en door gereden naar Fox glacier, ff een boodschapgedaan, bakkie leut en op naar Gillespies beach waar we gratis kunnen overnachten en een wandeling kunnen maken naar wat resten van de goudmijn tijd. Flink stuk gravel moesten we rijden waarbij de stuurkunsten van Bart goed werden getest, we kwamen een soort van pistenboulie tegen voor het gravel en het was zo smal dat we een kleine kilometer achteruit moesten rijden op een gravel berg weggetje voordat we elkaar konden passeren. Aangekomen bij het strand begint het rustig te druppelen, iets harder en uiteindelijk een lekker ritme met een lucht erbij alsof het tot het nieuwe jaar niet meer droog word!

Weer of geen weer, toch gaan lopen in regenpak, met stukjes langs het strand waar ook nog redelijke golven waren. Onderweg komen we een klein geraamte tegen, lijkt een beetje op een hond, hmm. Vreemde plek voor een dooie hond, zee ernaast?? Hond, zee, hond, zee, maar natuurlijk dat kan alleen maar het paard van Ilse de Lange zijn! Verder lopend komen we een nog in staat van ontbinding zijnde zelfde soort dood paard aan, of ook wel een zeehond genoemt! De twijfel die we hadden om hier te gaan surfen is volledig verdewenen, ons surf boek gaf aan dat je het zeker kon proberen maar dat er, plenty of marine life of which many have teeth!! Dit in combinatie met de half opgegeten zeehonden gaf ons toch het gevoel dat er hier en daar nog wel eens Haai aanwezig kon zijn indeze mooie Tasman sea!

Leuke wandeling, nog steeds regen, terug in bus, sandflies doodmaken, boekje lezen, beetje koken, ondertussen nog meer regen en nog meer regen en het blijft regenen. Op tijd naar bed en hopen dat de rivieren van de Copland track nog over te steken zijn morgen, eerst nog maar ff buurten bij het DOC office hoe het ervoor staat.

12-12-08

Na een hele nacht stomende regen stopte het toch in de ochtend. Snel een bakkie doen in het dorp en ff vragen wat de verwachtingen zijn. Weer zou redelijk tot goed zijn, hier aan de west coast, ook wel “wet” coast genoemd is fine weather een relatief begrip, een dag met wolken en zo nu en dan druppel is hier al snel fine! Maar goed, we kunnen op pad, onderweg komen we er achter dat het toch wel een erg zware tocht is, moeilijk pad, grote deel onderwater en veel beekjes over en doorsteken, hele dag natte voeten en stukken door oude lawines heen klauteren die allemaal nog wat los liggen. Na zes uurtjes de hut bereikt, snel onze nieuwe tent opgezet en naar de traktatie, de natuurlijke hotpools midden in de bergen. De baden zelf echt heerlijk, alleen je bent niet alleen, echt duizenden sandflies die de boel verstieren helaas. Moe en voldaan naarbed toe, luisterend naar de regen.

13-12-2008

Vroeg opstaan, happie eten en weer op pad, zelfde weg terug helaas, af en toe een kleine druppel en verder goed weer. Na vijf en half uur en met natte voeten terug bij de auto, doorgereden naar Ross om een slaapplek te zoeken, lekker gegeten aan het strand, maar helaas een drukke plek met veel plaatselijke hangjeugd. Ff doorgereden naar een mooi meer met een DOC camping met een Honesty box voor de camping fee, nu maar zien hoe eerlijk wij zijn! Zoals echte nederlanders betalen we natuurlijk niks. Mooi plekje onder de bomen met relatief weinig sandflies. Vroeg naar bed, z’n wandeltochtje hakt er flink in.

14-12-2008

Zonder regen wakker geworden! ( lake Mahrinapila). Wel met een klein schuldgevoeltje wakker geworden, dus maar snel doorgereden naar Hokitika, leuk dorpje, mooie Jade gallerij bekeken, helaas niks open op zondag. Door gereden naar Shantytown (Historic gold town), Helaas moesten we daar toch aardig nog wat centjes voor neer leggen en hebben dan ook besloten om verder te rijden. Aangekomen in Greymouth gelijk de surf gecheckt bij The Channel en Point Elizabeth, flinke swell met veel wind  ( nederlandse klotsbak?!)Na het bekijken van andere surfspots hebben we besloten niet de klotsbak in te gaan en hopen op morgenochtend.

De bus op een mooi plekje aan het strand gezet bij Rapahoe. (surfspot: Chimney Pots). We wilde nog wel wat doen dus zijn we de Point Elizabeth Walkway gaan lopen van een kleine 2 uur. Terug bij de bus heeft Bart een lekker maaltje gemaakt en hebben we zonder regen heerlijk op het strand gedinneerd. Uiteraard moest er natuurlijk een fikkie gestookt worden, schoenen erbij in de hoop dat ze ooit nog droog worden. Als douche hadden we vanavond een frisse duik/ zwem in de zee., maar je voelt je echt wel een klein beetje schoner. In bed hadden we op de achtergrond lekkere rock./Jazz/blues slaapliedjes van de plaatstelijke kroeg

15-12-08

Wakker geworden met natuurlijk weer miezer regen. Surfboard uit de bosjes gevist en naar Greymouth gereden. Nieuwe RUC voor de bus gekocht, Vreny een boardbag en surfschoenen. Alles ingepakt en naar Punakaiki gereden. Pancake rocks zonder blowhole (= alleen met hoogwater) bekeken. Onze eerste Weka gezien en natuurlijk snel op de foto gezet. We wilden ook de grotten nog een bewonderen, al was er niet echt veel te zien! Zelfs Bart met z’n nieuwe hoofdlamp met nightvision. Geinformeerd naar de Inland Pack Track; leuke tocht maar niet met 3-4 dagen regen!).

Langs Charleston gereden (in stromende regen toch geen klim op die lokatie). Naar Tauranga Bay, flinke bakken kwamen er binnen gerolt met leuke barrels maar de harde wind maakte er alweer een hollandse puinbak van (hiervoor zijn we toch niet naar de andere kant van de wereld gegaan…)Swell genoeg! En met heel veel geduld zit er ook een prima surfbare golf tussen, helaas hebben we alletwee geen gedult en daarom rijden we langs Buller Bay door naar Westport, geen leuk dorpje.

Regen, regen en nog eens regen!

Naar onze slaapplek gereden, prima, naast de pier soort openbare basic camping. Surf

Nog steeds drama.

Na het eten maar een filmpje gekeken, bus in de lounge stand, kaarsjes aan en een kop thee, prima vertoefen. ‘s Nachts droog, ramen open en een stevige nw wind blast erdoor heen.

16-08-12

Wat een regen, weer! Het regent pijpenstelen en de wind doet ook nog steeds flink z’n best. Het is 07:15 en we moeten alletwee vreselijk plassen, leuk z’n camper… Gelukkig maakt de koffie veel goed. Alles in de bus en snel weg wezen hier. Op naar het noorden waar het hopelijk een stuk droger is. Ik moet wel zeggen de kust soet we z’n naam eer… Westkust, of te wel Wetcoast. Via de Hw nr 6 op naar Murchisor, het peddelparadijs van New Zealand. In het dorp zelf merken we er niet zo veel van en bij het informatiecentrum kijken ze alleen maar stoffie uit hun ogen. Wel een verhuur bedrijf maar we hebben nul komma nul info over de rivieren. Het wordt hem deze keer dus niet om het magische white water te peddelen. Bij onze lunche brake spraken we wel een aantal mensen die hier aan het varen waren. (met eigen material, dat maakt het een stuk makkelijker).

Voor ons zal er niet veel meer op dan verder te rijden, de beslissing was gevallen op Saint Arnaud aan Lake Rotoiti. Hier konden we op een camping staan om te douchen en een was te draaien. Aangekomen bij het meer bleek de Camping (West Bay) gesloten voor het seizoen. Bale nog geen douche. Een wandeling uitgezocht van 11/2 uur, binnen 30 min. stonden we weer bij de bus. Ook hier lijkt het niet helemaal mee te zitten. Helemaal klaar met het weer beslissen we door te rijden naar Richmond of zelfs Nelson.  Toch nog hopen op surf eerst gekeken bij de surfspot Ruby Bay, geen surf. Weer onze surfbijbel af gezocht naar een volgende surfspot. Op naar Tahunanui bay in Tahunanui (als je deze vaak en snel achter elkaar zegt komt het vanzelf goed)

17-12-08

Wakker geworden op ons vier sterren holidaypark waar we de verleiding hebben kunnen weerstaan om niet te gaan midget golven! We hebben zeer veel surfspots bekeken allemaal teleurstellende helaas, gelukkig wel mooi weer, alleen veel wind. Dan zou er 1 spot zijn die goed moet lopen en waar gesurft kan worden, drie kwartier rijden met veel geslinger door de bergen komen we aan op de gravelroad die ons naar Hori Bay zou moeten brengen, staat er een groot hek, dicht en opslot met een groot bord verboden toegang wij zijn lekker aan het bomen omhakken hier en er rijden grote vrachtauto’s. Das mooi K.. De enige weg naar de enige goede surfspot afgesloten. Bij toeval komt er een jeep achter het hek vandaan met twee niet al te snuggere houthakkers erin. Na wat informeren blijken de golven inderdaad goed te zijn en gaat het hek op slot tot na kerst! Erg lekker, nog geprobeerd te onderhandelen en aangeboden om na onze surf het hek voor ze op slot te doen, maar helaas trapte ze daar niet in! Toen maar een boekje gelezen in het park en naar Freya toe om te eten en slapen, zij speelt bij de NZ dames kanopolo en hadden we in Canada gesproken.

18-12-08

Na zeer veel verschillende swell checks te hebben gedaan en weerberichten bekeken dat niet veel goeds voorspelt een keuze gemaakt over wat we gaan doen. Links omhoog richting Takaka, eerst een drie daagse zeekano trip boeken in Motueka die vertrekt vanuit Marahau, de Abel rugzakman trek die je kan lopen of met de kano. Ivm het weer dit geboekt voor zondag maandag en dinsdag. Toen gaan kijken in Marahau, waar het ondertussen 30 graden was en strak blauw, lekker een paar uur op het strand gelegen en gezwommen en toen door naar Paynes Ford net voor Takaka, echt een klimparadijs. Tientallen klimroutes met een kleine alternatieve hippie klim camping erbij voor 5 dollar pp per nacht, ongeveer 2 euries (en dat is voor de zuinige Hollander altijd goed om ff om te rekenen!). Snel ff de klim bekeken voor morgen, lekker pannekoeken gebakken en op tijd naar bed om morgen de hele dag lekker te gaan klimmen.

19-12-08

Vanaf nu gaan we de dagen erbij zetten omdat we zelf helemaal de kluts kwijt raken met de dagen. We zitten nu op vrijdag.

Wakker geworden met mooi weer, eindelijk. Tegen half 10 alle klimspullen bij elkaar gesprokkeld en naar de klimlokatie gelopen. De eerste route hebben we uitgezocht op nivo, de route; The Bellringer ( The Little Lost Wall), gradatie 11 = 4-. Vreny ging als eerste voorklimmen en kwam helaas niet verder dan de 2e haak, Bart zou het wel even over nemen en de de klok boven luidden. Ook Bart kwam niet verder dan de 2e haak.  Vreny weer omhoog om al haar technieken uit de kast te halen en de hele bende omgebouwd naar ‘ terug trekken uit de rots’, voor niet klimkenners; dit betekend dat je al je materiaal naar beneden moet zien te krijgen inclusief jezelf en het touw. Gelukkig ging dit allemaal prima. Goed begin = het halve werk, zeggen ze….

Volgende project; Mind The Hebes, gradatie 12 = 4-. Bart voorklimmen en tot onze grote verbazing liep deze route soepeltjes, zeker als je boven bent en je weet dat je veilig bent (spannend is het zeker, bart voor het eerst voorklimmen en vreny’s laatste voorklim was zeker 5 jaar geleden). De route een paar keer toprope geklimmen, en weg vinken de route. Vanaf boven een traverse gemaakt naar de volgende route: Damsel In Dis-dress, gradatie 15 = 5a. Deze route konden we dus een paar keer toprope klimmen. Heerlijk, Helaas was dit ook onze laatste route na 2 1/2 uur klimmen want de regen kwam ons pesten.

Teryg gelopen, heerlijk gegeten en het Hippie dorpje Takaka op de fiets (inclusief helm!!!!) bekeken. Hier is het hippie leven nog in volle gang en liepen wij er een beetje als buitenaardse wezens rond. In een te gekke, omgebouwde, caravan een long black gedronken en een spelletje gespeeld wat in de tafel zat (snakes and ladders). Check de foto’s voor het verduidelijke van ons fietsverhaal, maar Vreny zat op een van de mooste racefietsen…

Gelukkig werd het wat droger en konden we op pad voor de tweede ronde klimmen. Op naar The Tenuite Wall, mooie wand met super uitzicht. Vol goede moed begonnen we aan de route; Grey Warbles, gradatie 14 = 4. Vreny start met voorklimmen en komt weer niet verder dan de 2de haak, bout!. Bart klimt met trillende benen van de spanning door naar de haak, Vreny probeert het nog 1 keer maar helaas. Bart ziet nog een andere mooie route die hij graag wil gaan proberen; Yellow Hammer, gradatie 15 = 5a. Helaas komt Bart niet verder dan de 2de haak (misschien hebben we iets met een 2de haak?), nu was het zijn beurt om de aangeleerde techniek ‘ terug trekken uit de rots’ toe te passen. Dit ging prima. Er helemaal klaar mee, er achter komen dat we toch in Nederland al hadden moeten gaan klimmen, maar het wel helemaal te gek vinden, het bijltje erbij neer leggen voor vandaag. Hongerig en moe terug naar onze hippie camping; Hangdog.

Lekkere pannekoekjes gegeten, zelfs op de NZ manier, met suiker en citroensap (een aanrader voor de pannekoekliefhebbers,Nanda…,)

Vroeg slapen en wachten op het slechte weer wat ze voor morgen hebben voorspeld.

20-12-08

Zaterdag

Regen regen en nog eens regen en dan nog wat meer stromende regen. Na lang in bed te hebben geluisterd toch maar opgestaan om aan de dag te beginnen, probeerde we weg te rijden van Hangdog, maar zaten lekker vast in de modder. Na veel gespin in de modder toch weg kunnen komen ff naar het dorp. Bakkie gedaan en wachten op de regen, helaas tevergeefs, de regen was meedogenloos en deed vele putten straten en goten overstomen en later kwamer we er ook achter veel modder bomen en stenen naar beneden te zijn gegleden op de wegen vanuit de bergen, het school voorbeeld van irosie. Voor vandaag dus helaas geen klim meer, zonde om dit klimparadijs al te verlaten met zo weinig geklommen routes!! Maar goed eerst nog naar Pohara, de plek waar onze grote vriend Abeltje plastictasman nieuwzeeland heeft ondekt, in de regen een foto zijn gedenksteen gemaakt en snel het hazenpad gekozen. Onderweg naar Marahau, waar morgen onze drie daagse kanotocht begint, stopt het met regenen en hebben we nog even lekker kunnen verbranden op het strand. Na een zwaar mislukte genuttigt avondmaal, wij dachten een soort mooie knapperige peulen, maar het was meer een super taaie schil met een ert erin, niet te eten. De weersvoorspeling zijn redelijk tot goed voor onze tocht, zondag nog wat regen en daarna goed. Op hoop van zegen maar, dat het ons wat weer betreft eindelijk is wat kan gaan mee zitten

21-12-08

Zondag.

De zomer is nu echt begonnen en dat is gelukkig goed te merken aan ‘t weer. Stromende regen toen we wakker werden. Vroeg op (06:15) om alle spullen te pakken die we nodig hadden voor de aankomende 3 dagen. Alles in plastic zakken gedaan, kon dat ook maar met de bus want alles was weer nat aan de binnenkant. Om 08:10 reden we richting het kajak verhuurbedrijf. We werden door gestuurd naar een schuur om daar vervolgens door een heel klein Nz-‘s mannetje onze boot angewezen te krijgen. We konden alle spullen inpakken in de 3 grote luiken in onze G2, Rainbow. ( Door ons gedoopt als Rainbow Warrior, alias de nieuwe boot van greenpeace, donaties zijn prima). De fabrikant het het schip packhorse II genoemd, wat genoeg zegt over de omvang en stabiliteit van de boot. Hierna kregen we een uitgebreidde uitleg/speech over het weer/water/park en het varen. We moesten ook droog oefenen en ik kan je vertellen: Bart die kruipend over de boot weer terug z’n kuipje, die de afmeting heeft van een luxe badkuip, stond ik bijna in m’n broek te pissen van het lachen en ik moet ook nog!

Afijn eindelijk met de trekker naar de zandbank (laag water). Nu werd het tijd om onze skills aan de Guide te laten zien. Er stond nog een flinke swell, waardoor wij gelijk aan surfen dachten met dit bakbeest (wat abdoluut niet mocht van deze inieminie Guide). Na het vooruit/ achteruit/ keren en afstuinen was het de hoogste tijd om toch een paar golven te surfen en hem natuurlijk veilig op het zand te parkeren. De Guide vond ons geslaagd voor de test en wensde ons een fijne reis.

Hop-hop daar ging ie dan. Met flink wat deining & regen was het een uitdaging om de brochure-kleuren (wat we op de foto’s zagen) er doorheen te zien.

Op weg naar Adele Island waar we zouden gaan lunchen. Een snelle lunch  (erg koud in de wind met natte kleding) klein stukje warm lopen op het eiland en wat komen we tegen? Een blue penguin –dood- helaas…. Snel verder gevaren naar onze slaapplek: Te Pukatea Bay, vanaf Marahau naar Te Pukatea Bay zou bijna 3 uur peddelen zijn – helaas waren we er al na een kleine 2 uur. Mooi plekje gevonden voor de tent. Waslijntje gebouwd want het was droog en het mooie weer kwam eraan. Vanaf deze bay naar het uitzichtpunt Pitt Head gelopen, verder naar de Anchirage Hut en terug. Tijd voor een hapje eten, spelletje Scrumble Scrabble en vroeg naar bed.

22-12-08

Maandag.

Daar id de zomer dan! Super strak blauwe lucht bij ‘t wakker worden. Heerlijk in het zonnetje ontbeten, tent gedroogd en klaar voor onze trip van vandaag; Mosquito Bay. Klokslag 09:00 vertrokken, onder een laag zonnebrand, helemaal klaar voor de brandende zon. Aankomst op Mosquito Bay 10:00 (iets anders dan de aangegeven 2 uur en 15 min.). Verder gepeddeld naar Tonga Island (Seal Collony). Een aantal zeehonden gezien ook, lekker lui liggend op een rots in de zon. Door gepeddeld naar Onetahuti Bay voor een lunch.

Langs de kust terug gevaren en net voorbij Tonga Quarry het strand opgegaan voor een cove. Mooi uitzichtpunt en een foto momentje. Terug naar Mosquito Bay – tent opgezet en heerlijk van het mooie weer genoten met een boekje. Om 16:45 het water weer opgegaan om een lagoon in te varen. De lagoon van Sandflies Bay, echt super mooi zeker als je de moeite neemt om al rockspottend verder te varen richting Falls River. Op de terug weg op een zandbank een aantal golfjes gepakt voor een surf maar de swell was er zo goed als uit.

Op onze eind bestemming nog tijdens de ondergaande zon een Frisbee over en weer gegooit om vervolgend aan het eten te beginnen. Eindelijk was het de lokatie en het weer ervoor om ons avondmaaltje op het strand op te peuzelen.

Vroeg naar bed, op naar de laaste dag peddelen in Abel Tasman National Park.

23-12-08

Dinsdag.

Na een lekker lang nachtje in de tent weer met prachtig weer opgestaan, iet wat aan de vroege kant (06:30) maar de zon hield Vreny niet meer in de tent. Bart bleef nog even liggen luieren en warm worden met twee slaapzakken en tevens is direct besloten dat Vreny een nieuwe slaapzak moet kopen, de slaapzak die reeds een jaar of tien a vijftien oud is en in het tijdperk dat het gekocht werd diende voor een temperatuur van 20 graden ‘s nachts is echt niks meer waard en Bart is het kou kleunen in de slaapzak van Vreny nu toch echt wel zat! Maar goed toch maar opgestaan toen de buitentent afgebroken werd, ontbeten en klaar voor vertrek en de barre tocht van vijf a zes uur terug waar we in het informatiecentrum bij het boeken toch nog een keer moesten bellen met het verhuurbedrijf of dat echt wel verantwoord was in 1 dag!!! De tocht duurde al met al met twee pauzes om mooie plekjes te bekijken in 3 uur. Onderweg hebben we nog een zeehond zien zwemmen, veertig meter voor de boot die het nodig vond om Bart daarna goed te laten schrikken door zich eerst een paar minuten te verstoppen en vervolgens twee meter schuin naast de boot luid proestend en water uit zijn mond spuitend al op rug zwemmend ff een kijkje kwam nemen. Aangekomen in Marahau, met de trekker mee over het wad en terug naar de auto, ff wat eten bij een veel te duur tentje in het dorp en op naar de Pak ‘n Save in Richmond, (de locale aldi, lidl kloon maatje Ikea) na flink inkopen gedaan te hebben doorgereden naar de oostkust, Robin hood Bay om te surfen, aangekomen en helaas geen surf. Lekker een maaltje uit de allerhande gefixed, lauwwarme couscous (blijft een aanrader, kijk maar ff op de site van AH) en toen snel de bus ingevlucht om de vele sandflies die trouwens ons niet hebben gepest, zelfs niet in mosquito bay en sandfly bay. Lekker naar bed en maar weer hopen op goede surf, we moeten misschien toch maar een of ander god gaan aanbidden, dan hebben tenminste nog een beetje het gevoel dat we iets kunnen doen aan de slechte swell op de plekken waar we komen. Suggesties zijn welkom en de persoon met het beste idée mag een avondje lekker mee eten op de oude bergerweg 71 A!